อีกอาชีพที่อยู่ในความใฝ่ฝันของวัยรุ่นคือ กลุ่มอาชีพศิลปิน ดารา นักร้อง นอกจากจะนำมาซึ่งรายได้และชื่อเสียง ยังมอบทักษะใหม่ ๆ และประสบการณ์การทำงานที่สร้างคนธรรมดาให้กลายเป็นมืออาชีพได้ในเวลาอันรวดเร็ว แต่จะเข้าวงการด้วยวิธีไหน อ๊อฟ-ศุภณัฐ เฉลิมชัยเจริญกิจ หรือ อ๊อฟ AF#2 คงอยากจะบอกว่า เวทีประกวดความสามารถก็เป็นคำตอบที่ไม่เลว
เรียกได้ว่าเวที Academy Fantasia #2 ปั้นอ๊อฟให้กลายเป็นนักร้องแนวลูกทุ่ง-สตริงที่เป็นที่รู้จักในกลุ่มแฟนคลับวัยรุ่นได้ในเวลาอันรวดเร็ว หลังจากมีผลงานเพลง ผลงานการแสดงในละครและภาพยนตร์ก็ตามมาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งแฟนคลับคงรู้กันดีว่าสุภาพบุรุษนักร้องนามน้องอ๊อฟคนนี้ ปัจจุบันเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 4 ของคณะบริหารธุรกิจ สาขาการตลาด มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์นี่เอง ในแง่ของการทำงาน อ๊อฟ-ศุภณัฐ เผยความในใจกับทีมงานการศึกษาวันนี้ว่า การเป็นศิลปินนักร้องเป็นงานพาร์ตไทม์ที่ใหญ่หลวงมากสำหรับตัวเอง เพราะต้องมีความรับผิดชอบสูง เป็นงานพาร์ตไทม์ที่ไม่จำกัดสถานที่ ทำไปทั่วราชอาณาจักร ตามความต้องการและคำเรียกร้องของแฟนเพลง อ๊อฟเล่าถึงความชอบในงานประเภทนี้ต่อไปว่า ?เพราะเป็นสิ่งที่เรารัก เป็นสิ่งที่ฝัน แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นไป และเกิดขึ้นกับตัวเองได้เลย จนได้มาประกวดร้องเพลงกับ Academy fantasia season 2 ก็ถูกคัดเลือกไปเข้าบ้าน (เอเอฟ) เพื่อฝึกฝนการร้องเพลง และถ่ายทอดสดรายการเรียลิตี้ของ UBC เป็นเวลา 3 เดือนเต็ม และได้ออกมาเริ่มทำงานแบบมืออาชีพจนถึงทุกวันนี้ครับ? ?งานของผมก็เหมือน ๆ กับงานพิเศษทั่วไปของทุก ๆ คน แต่ต่างกันแค่…จากที่ต้องเป็นผู้ขายผลิตภัณฑ์ ก็ต้องมาเป็นตัวผลิตภัณฑ์เสียเองในงานที่ได้รับมอบหมาย และมีแฟนเพลง หรือ fan club ที่ชื่นชอบคอยติดตามผลงานของศิลปินที่ตัวเองรัก ซึ่งเป็นสิ่งคู่กันในการทำงานที่สำคัญมาก เพราะฉะนั้นจึงมีทั้งสิ่งที่ได้และสิ่งที่เสียไปจากการทำงานพิเศษด้วย? ?สิ่งที่เสียไปคือ เราอาจจะเสียความเป็นส่วนตัว นั่นคือการต้องยอมรับสภาพการเป็นศิลปิน เรียกว่าเป็นสาธารณชน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาครับ ถ้าเทียบกับสิ่งที่ได้ ที่แน่ ๆ คือได้เงิน ได้ประสบการณ์ดี ๆ จากแต่ละที่ที่ไปทำงาน ได้ฝึกการแก้ไขสถานการณ์ต่าง ๆ เวลาเกิดอะไรขึ้นบนเวที และที่สำคัญได้รับรู้ถึงพลังแห่งสุขจากผู้ชมนั่นเองครับ? บางมุมมองที่เปลี่ยนไปสำหรับออฟ หลังจากต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยคือ ?มีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเลยครับ ถ้าไม่ได้ลองจะไม่รู้ เมื่อก่อนผมขี้เกียจมาก เรียนไปเที่ยวไป ไม่มีประโยชน์อะไรเลย พอได้ทำงานด้วยแล้ว ผมเรียนดีขึ้นนะ เพราะภาวการณ์ถูกกำหนด ขีดเส้นให้วันหนึ่งมีเวลาน้อยลง จะเริ่มทำให้เรารู้สึกเสียดายในสิ่งที่ทำไปในชีวิตประจำวัน ในช่วงปรับตัวแรก ๆ จะได้แต่ทำงาน และการเรียนจะลดลง เนื่องจากแบ่งเวลาไม่ถูก แต่ช่วงหลัง ๆ เราจะรู้เองว่าวันหนึ่งใน 24 ชั่วโมง เราควรทำอะไร ทำให้เราขยันขึ้นโดยอัตโนมัติ?